Reisverslag 5

Reisverslag 5: Vermoeidheid, Verveling en Hoogtepunten.

Na een tijdje geen verslag geschreven te hebben heb ik toch weer de moeite genomen om het een en ander op te schrijven. Ik sprak er laatst met mijn moeder over dat ik geneigd ben minder te schrijven omdat alles steeds meer went en je niet zo snel meer onder de indruk bent van de omgeving bijvoorbeeld, maar aan de andere kant is het natuurlijk wel erg leuk om iedereen thuis te laten weten hoe het hier gaat en wat er allemaal gebeurd! Daarom weer een nieuw reisverslag ;-)
Want ondanks dat het heel erg went om hier te zijn, zijn er afgelopen weken wel dingen gebeurd die ik mijn leven lang niet zal vergeten, in een positieve zin uiteraard.
De eerste dag na mijn vorige reisverslag was 12 mei, een maandag. Omdat Ronald (onze voormalige kapitein en collega) weer vertrokken was naar huis maar we wel ons water moeten kunnen halen vanaf de fjord voor de experimenten, mogen we nu gebruik maken van ‘Sabrina’. Sabrina is een klein plastic bootje met een 100pk motor achterop waar we zelf op mogen varen aangezien Douwe en ik beiden ons vaarbewijs hebben gehaald speciaal voor hier. Het was voor ons beide de eerste keer dat we echt alleen op een snelle boot mochten varen en daarom ging Thomas (de engineer) met ons mee om het een en ander uit te leggen. Na de uitleg gehad te hebben voer Douwe ons weg uit de haven naar ons monsterpunt in het midden van de fjord, op ongeveer 5km afstand van de haven. Het was een erg ruige zee en er stond veel wind, waardoor de golven in de boot sloegen en ook in ons gezicht. Erg oncomfortabel kan je wel begrijpen. Op ons punt aangekomen moesten we ook nog het water bemonsteren. Je kan wel weer raden wie er in dit weer zeeziek werd tijdens het bemonsteren…. Ik dus. Op de terug weg wilde Douwe mij laten terugvaren maar aangezien ik letterlijk half kotsend over de rand van de boot hing, leek dat ons beide toch niet zo’n goed idee en heeft Douwe ook maar terug gevaren. Mijn kans kwam nog wel.
En inderdaad want de woensdag moesten we weer bemonsteren op hetzelfde punt. Dit keer hadden we water nodig om een experiment te kunnen doen waarin we kijken naar de invloed van sediment (dat door het smelten van de gletsjer in het water terecht komt) op de interactie tussen virussen en hun gastheercellen. Voor dit experiment hebben we altijd ongeveer 80 liter water nodig van 10 meter diepte, daarnaast moeten we ook een meting doen met de CTD (zie een van de vorige verslagen voor uitleg over de CTD ;-)) vanaf 100 meter diepte. Om die CTD en het water weer in de boot te krijgen moeten we het met de hand omhoog trekken aangezien er geen andere mogelijkheid op deze boot is. Dit is verschrikkelijk zwaar en vermoeiend. Deze keer voer Douwe weer heen naar ons monsterpunt, maar voer ik terug! Echt heel gaaf, de boot gaat erg snel en het geeft een gevoel van vrijheid om zo over het water te kunnen scheuren. Echter teruggekomen in de haven moet er weer gewerkt worden… Het water wat we verzameld hebben moet naar de klimaatkamer. De klimaatkamer is een speciale ruimte waar de temperatuur ingesteld staat op de temperatuur die het zeewater heeft. Rond de 2 graden dus. In deze klimaatkamer moet al het werk voor het experiment gedaan worden om ervoor te zorgen dat alle levende organismen in ons water niet beïnvloedt worden door de temperatuur. Maar dat betekent ook dat wij moeten werken in deze kamer, en een hele ochtend bij 2 graden staan is niet echt een pretje kan ik je vertellen. Daarnaast komt nog eens dat we dit experiment ongeveer 2 keer per week doen. Op den duur begin je het dan wel zat te worden, maarja het werk moet toch gedaan worden.
Het hoogtepunt van deze dag was toch wel dat de Norbjorn was aangekomen. De Norbjorn is een vrachtschip dat 1 keer per maand vanuit Tromso naar Ny Alesund vaart om daar goederen en verse groente en fruit af te geven. In het hele dorp is goed te merken wanneer deze boot er is, want iedereen is nog nooit zo blij geweest om weer groente en fruit te mogen en kunnen eten! Er wordt dan ook rijkelijk opgeschept om er maar voor te zorgen dat er voor de komende weken genoeg vitaminen worden genuttigd, meestal is het na twee weken alweer op of nog erg weinig en dus moet je nog twee weken wachten voor er weer nieuw verse spullen worden aangeleverd.
Donderdag zijn weer met de Sabrina uit geweest omdat het dit keer erg goed weer was. Vlakbij de gletsjer hebben we nog een bemonsteringspunt, maar dit is alleen een stuk verder weg dan het punt op het midden van de fjord. Dit betekent dan ook dat je altijd een stuk langer onderweg ben. En aangezien het meestal waait en koud is, is dat stuk net iets te ver om comfortabel te kunnen bemonsteren. Maar vandaag was het goed weer en dus zijn we eruit gegaan om naar de gletsjer te varen en daar te bemonsteren. De heenweg heeft Douwe gevaren en de terug weg heb ik gevaren, ongeveer 10km.
In de avond zijn we naar Brandyl point gelopen, even uit het dorp en ontspannen door te genieten van de omgeving. De wandeling loopt vanaf het dorp langs het strand zo’n 5km naar de punt van de baai waar er een groot oranje baken staat. Tijdens de wandeling zagen we weer veel vogels en zeehonden. Ondanks dat we vaak zeehonden zien beginnen ze niet te vervelen, het zijn mooie, nieuwsgierige en intelligente dieren en ze komen ook nog eens erg dichtbij!

Door de wandeling op donderdagavond waren we op vrijdag wel erg moe, we waren überhaupt al erg moe en zijn toen nog gaan wandelen, dat hakt er wel in. Gelukkig hadden we een relatief rustig dagje op het lab. In de middag kwam Ronald aan met het schip ‘de Stockholm’. Op dit schip is Ronald gids voor een handje vol toeristen die vanaf Zweden naar Spitsbergen zijn gevaren voor een vakantie in het hoge noorden. Bizar eigenlijk… die mensen betalen rond de 8000 euro per persoon om hier naartoe te kunnen komen en rond te kijken en ik zit hier gratis en voor niets haha!
Het schip zelf is een schip uit 1953 en is nog in originele staat, ook de motor. Ronald kwam met zijn toeristen naar ons lab en vroeg daar of ik wat wilde uitleggen over ons werk hier aan de toeristen. Vervolgens heb ik dat dus gedaan en verteld wat we hier doen en wat het belang is van het onderzoek. Als tegenprestatie mochten Douwe en ik op de boot komen kijken en kregen we een rondleiding van Ronald. Echt een mooi schip, antiek en echt in de stijl van een vakantie naar de Noordpool. De brug is ook nog in oude staat en helemaal vol met koper en hout, evenals de motorruimte. De rondleiding was echter wel kort omdat we ook nog moesten avondeten en dat is hier van 16:50 tot 17:30. Op onze weg van de boot naar de kantine werden we geplaagd door een enorme wind en sneeuw. Dit filmpje heb ik ook op facebook gezet voor degene die het nog niet gezien hadden ;-) echt weer voor op de Noordpool. Voor de toeristen alleen maar leuker omdat dat natuurlijk nog meer het gevoel geeft dat je je op het topje van de wereld begeeft.

Zaterdag was een speciale dag. Het was namelijk 17 mei, 17 mei is in Noorwegen een nationale feestdag waarop de constitutie en onafhankelijkheid van Noorwegen gevierd wordt. En hier gaat dat zo met zijn eigen tradities. In de ochtend werden we om 7:15 gewekt door een enorm kabaal in de gang en slaapkamer. Een groep mensen van hier stond daar met trompetten en trommels ‘muziek’ te maken om ons wakker te maken. Vervolgens werden we gefeliciteerd met de feestdag en kregen we en flesje kruidenlikeur in ons handen geduwd. Het volgende op de planning was het hijsen van de Noorse vlag en het zingen van het volkslied waarna we verwacht werden in het Amundsen huis om Champagne te drinken met iedereen. Erg gezellig en super leuk om mee te maken. Sommige vrouwen waren in traditionele kledij gekomen en de mannen allemaal in pak.
In de middag werd er een weerballon opgelaten en was er een parade door de stad. Tijdens deze parade wordt het altijd zeer gewaardeerd als iedereen de vlag van zijn land meeneemt. Daarom hadden wij de Nederlandse vlag mee genomen om mee te lopen in de parade. Daarnaast was er ook een Zweedse, Noorse, Spaanse, Italiaanse, Zwitserse en Franse vlag. Allemaal representatief voor de internationale samenleving hier in dit kleine dorp. De parade leidde ons naar de bar, waar een speech werd gehouden en waarna we volgens traditie hotdogs moesten eten met ijs en bier. Ja alcohol vloeide rijkelijk deze dag…

Zondag moest er weer gewerkt worden aangezien we de hele zaterdag vrij hadden genomen voor de feestdag. In de ochtend maakte Douwe en ik onderweg naar het lab nog een geintje Douwe zei: ‘Vandaag ga ik drie Beluga’s (witte walvissen die hier voorkomen) zien en jij?’ Waarop ik antwoordde: ‘Nou ik heb afgesproken met de walrussen’. Vervolgens liepen we het lab in en hier hebben we altijd een verrekijker staan waar we zo nu en dan eens de fjord mee afspeuren, zo ook deze dag. Ik was rustig het water aan het af zoeken naar eventueel leven toen ik opeens op het strand bij Brandyl point (waar we eerder naartoe waren gelopen deze week) een grote bruine vlek zag liggen. Het was te groot voor een zeehond en dus riep ik Douwe erbij en zei tegen hem dat ik het idee had dat dit een Walrus moest zijn. Na dat Douwe zelf ook had gekeken wisten we het zeker. Maar omdat het er maar 1 was en we ook werk moesten doen zei Douwe dat ik wel eventjes wat dichterbij kon gaan kijken vanaf de pier en dat hij in het lab zou blijven. Zo gezegd zo gedaan, ik nam de camera en verrekijker mee en ging vanaf de pier nog eens een poging wagen om foto’s te maken van de walrus die 5km verderop op het strand lag te stinken. Toen ik vervolgens de verrekijker pakte om nog eens verder het strand af te speuren, zag ik zowaar nog 5 walrussen liggen in de sneeuw aan het strand een paar honderd meter van de andere die we eerder zagen verwijderd!
Enthousiast en met wat ongeloof rende ik terug naar het lab om het aan Douwe te vertellen. Dit was de druppel om toch het werk te laten liggen en de kans te pakken deze beesten van dichterbij te gaan bekijken. Ik ben terug gegaan naar het Blauwe huis (waar wij verblijven) om een geweer, signaal pistool en radio op te halen waarna we opnieuw naar Brandyl point zijn gewandeld. Hoe dichterbij we kwamen hoe spannender en een zeehond die ons van ongeveer 5 meter afstand benaderde werd volkomen genegeerd, want ja een walrus is toch wel even wat interessanter dan een zeehond die we elke dag zien. Arme zeehond… Toen we dichterbij kwamen zagen we dat het er 5 waren die lekker in de zon aan het liggen waren en zich niets aantrokken van mij en Douwe. Eerst dachten we dat 30 meter afstand al erg dichtbij was en we het daarbij moesten laten, maar langzaamaan probeerde ik steeds wat dichterbij te komen totdat ik op een afstand van 5 meter in de sneeuw kon gaan zitten en deze wonderbaarlijke dieren kon bekijken en bestuderen. Wat een ongelofelijke ervaring, zit ik dan op het meest noordelijk bewoonde deel ter wereld op 5 meter van 5 walrussen die 2 keer zo groot zijn als ik en bewapend met slagtanden. Maar het interesseerde ze helemaal niets en gingen gewoon door met slapen en vooral snurken, boeren en schijten. Ja daar schijnen ze goed in te zijn!
Echt bijna niet in woorden uit te brengen hoe het voelt om daar enkelt met Douwe te zitten en zo dichtbij te kunnen komen. En de bijzondere ervaringen zijn nog niet voorbij maar daar lees je straks meer over (ik moet natuurlijk we in chronologische volgorde mijn verhaal vertellen haha!)

De volgende dag was het weer goed weer om naar de gletsjer te varen om te bemonsteren. Omdat we wel wat extra tijd hadden die dag besloten we om dichtbij de gletsjer te gaan varen om zo onze kansen om bijvoorbeeld ijsberen te zien te vergroten. Maar helaas tot op de dag van vandaag nog niets meer gezien dan enkel sporen. Wel zagen we in de verte een baardrob liggen, wat uiteraard ook leuk was!
In de avond heb ik mijn voet laten intapen. Ongeveer drie weken geleden was ik in de avond naar de bar geweest en de volgende dag was ik nog eens 10km wezen langlaufen. Daarna kon ik gewoon haast niet meer op me voeten lopen. Beide voeten deden pijn maar mijn rechtervoet ging wel over. Echter mijn linkervoet heb ik nog steeds last van en daarom ben ik maar even naar wat mensen hier gegaan om te vragen of er naar gekeken kan worden hier. Maar op deze plek van de wereld is er geen medisch personeel aanwezig, enkel op een half uur vliegen in Longyearbyen waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis is. Vervolgens heb ik dus het ziekenhuis gebeld om te vragen wat ik het beste kon doen. Ik kreeg de keuze: of ik kan het intapen en rust houden of ik kon naar Longyearbyen vliegen om een rontgenfoto te laten maken. Nou die keuze was snel gemaakt want terug vliegen naar Longyearbyen doe ik niet voor me plezier, zeker niet als uiteindelijk zou blijken dat er helemaal niets aan de hand is met het voetje… Dus met behulp van een dokter uit Duitsland die we via de telefoon hadden gebeld hebben we mijn voet voor de zekerheid maar ingetaped om te kijken of dat helpt. Maar het tapen helpt niet echt en aangezien de pijn niet zo enorm is dat ik er niet op kan lopen heb ik maar besloten dat ik het niet meer intape (ook omdat het praktisch niet echt handig is vanwege het passen in mijn schoenen en survival suit) en als ik er last van blijf houden thuis wel weer naar de dokter ga.

Eergisteren was weer een enorm gave dag! In de ochtend zijn we met de boot erop uit geweest omdat we moesten samplen bij de gletsjer. Het was prachtig weer, ondanks dat er bewolking was, maar er stond geen wind en de fjord was net als een spiegel! Onderweg naar ons bemonsterpunt kwamen we erachter dat er zo enorm veel ijs in de fjord lag wat afkomstig was van de gletsjer, dat we niet op ons normale bemonsterpunt konden komen. Daarom besloten we om te varen en toch zo dichtbij mogelijk te komen. De uiteindelijke plek waar we terecht kwamen was 4km van ons normale punt verwijderd!!! En dat lag dus helemaal vol met ijs! Na dat we ons water verzameld hadden wilden we nog wat dichterbij de gletsjer komen om weer te kijken of we wat wildife konden spotten. In de verte zagen we al dat er een zeehond of iets dergelijks op het ijs lag. Het was erg groot waardoor we al snel dachten dat het of een walrus of een baardrob moest zijn. Uiteindelijk bleek het om een baardrob te gaan. We konden erg dichtbij komen, tot op minder dan 15 meter. Daar lag hij dan met zijn rooie kop die die krijgt omdat hij met zijn hoofd in het sediment zit te woelen om schelpen te vangen, lekker te relaxen en af en toe even op kijken of we wel ver genoeg uit de buurt blijven. Erg leuk om te zien en weer een goede kans om mooie foto’s te schieten! Ook van de fjord zelf waar het nu mogelijk was om zulke foto’s te maken dat je bijna een perfecte weerspiegeling in het water hebt, omdat er dus totaal geen wind stond.
In de avond klaarde het op en werd het zonnig en nog steeds geen wind. Ik besloot om vroeg me bed in te kruipen en nog op bed even een film te kijken. Douwe echter wilde nog even naar buiten en besloot om in de haven te gaan zitten om te kijken of hij nog wat kon spotten. Na zo’n twee uur kwam Douwe terug in het Blauwe huis waar hij half vloekend me kamer binnen kwam om te zeggen dat hij godverredomme twee walvissen had gezien en dat ik er niet bij was!!! In eerste instantie dacht ik dat hij me zat te fucken, maar toen hij een filmpje en wat foto’s liet zien zag ik al snel dat hij niet gelogen had en dat het daadwerkelijk walvissen waren! Toen sloeg de twijfel bij mij ook wel toe, moet ik nu ook gaan? Zal ik me omkleden en even gaan kijken of ze er nog zijn? Maarja dan moet ik alleen en daar heb ik niet zo’n zin in… Maar Douwe wilde nog wel een keer meegaan want het was zo ontzettend gaaf. Toen we in de haven aankwamen ging Douwe even de verrekijker halen uit het lab en ik ging alvast in de haven zitten, ik heb immers mijn eigen verrekijker die van mijn opa is geweest. Prima ding zo bleek, want na nog geen minuut hoorde ik het prachtige geluid van een walvis die boven water kwam om adem te halen. Snel pakte ik mijn verrekijker en tuurde langs de horizon om te kijken of ik een glimp van de walvis zelf kon opvangen. En ja hoor helemaal aan het einde vlak voor de gletsjer kwam er een zwarte rug boven water, vervolgens kwam er een rugvin voorbij en dook hij weer onder. Tering hé! Het komende uur bleef het zo doorgaan de walvis zwom rustig van uit de fjord in de richting van de open oceaan en om de paar minuten kwam hij even boven om adem te halen. Prachtig, indrukwekkend en mooi. Zit je dan in de haven een beetje naar walvissen te kijken in je vrije tijd, wat wil je nog meer? Nouuu ijsberen en poolvossen, die staan nog steeds op onze lijst!
Maar wie weet we hebben immers nog 2,5 week… 2,5 week??? Ja over 2 en een halve week (of iets meer) gaan we hier alweer weg. Vrijdag de 13e zal ik weer aankomen op Schiphol. Ik moet zeggen dat ik daar best naar uitzie. Ondanks de prachtige omgeving en natuur en dieren die we hier zien, zijn we gewoon zo moe van het werken en we worden het ook zat. We willen weer lekker terug zijn en weg van die kou en sneeuw en ijs. Heerlijk van het zonnetje genieten in je korte broek en t-shirt in plaats van je thermo-ondergoed, 3 paar sokken, fleecetrui en winterjas… Maarja we moeten er nog maar even van genieten want over die 2,5 week is het ook echt voorbij en ik weet nu al dat als ik terug ben ik alleen nog maar zou wensen om hier terug te mogen komen.

Ik denk dat ik voor dat ik terug kom nog 1 reisverslag zal schrijven, dit zal meer gaan over de periode dat we alles weer moeten gaan inpakken en toch waarschijnlijk met pijn in het hart deze plek weer moeten verlaten. En wie weet hebben we tegen die tijd wel weer meer vette dingen gezien waar ik jullie over kan vertellen!?

Tot snel allemaal en geniet van het zonnetje in Nederland!
(P.S: vergeet natuurlijk niet om de foto’s even te bekijken die bij dit verslag horen ;-))

En trouwens ik heb vorige foto's verwijderd omdat ik anders niet meer foto's van derest kon uploaden!